Grupa: Użytkownik
Posty: 46 #2653175
Od: 2019-4-2
| ROK, W KTÓRYM SIĘ ŻEGNAŁEM
W 2018 roku pożegnałem się z moją siostrą. Dobrą wiadomością, jak sądzę, jest to, że od diagnozy raka płuc i jej śmierci minęło tylko około siedmiu tygodni, więc jej cierpienie było dość krótkie. Złą stroną tego krótkiego okresu było to, że nikt tak naprawdę nie miał szansy na przyzwyczajenie się do idei utraty jej, a więc poczucie straty dla nas wszystkich było zarówno gwałtowne, jak i silne.
Wiem, że osobiście było około dwóch miesięcy, kiedy walka utrzymywała się w ruchu - a wszyscy byli bardzo pomocni i wyrozumiali, i doceniam to bardzo. Dla partnera mojej siostry, życie wciąż polega na próbie uporządkowania tego, co do diabła właśnie się stało? Emocji i wreszcie zaczyna myśleć o tym, co będzie dalej, ale wciąż jest dla niego trudne i trudne. Wszyscy robimy, co możemy, ale to, czego najbardziej potrzebuje, to czas i towarzystwo.
Dla mnie utrata jej przyniosła pewne rzeczy, o których nie wiedziałem, że muszę o tym myśleć. Straciwszy mamę i tatę, a teraz Susan, jestem ostatnim ocalałym. Żadne z nas nie miało dzieci, co było dla mojego mamusi poważnym rozczarowaniem, do czasu, kiedy okazało mi się, że do samego końca mi przypominała. |
